‘Degenen die zich kwetsbaar durven op te stellen, maken de mooiste dingen mee’ zei een vriend ooit tegen mij, toen ik hem vertelde over een mooie, waardevolle, ontmoeting die ik had meegemaakt. Zijn uitspraak zette me aan het denken en ik realiseerde me dat ik pas sinds enkele jaren een bepaalde openheid in mezelf herken. Een openheid die maakt dat ik mijn kwetsbaarheid durf te tonen, me kwetsbaar durf op te stellen…
Tijdens onze autorit naar de theateravond Rett Alert in de Meervaart, Amsterdam, lees ik in een magazine een artikel over Hadewych Minis, één van de artiesten die zich tijdens Rett Alert belangeloos zullen inzetten voor de Nederlandse Rett Syndroom Vereniging, NRSV. Eén passage treft me recht in mijn hart: ‘Vroeger gedroeg ik me vaker zoals ik dacht dat ik me moest gedragen. Ik benadrukte het stoere. Ik denk dat ik mezelf wilde beschermen. Ik kwam uit Limburg, mijn ouders waren gescheiden en daar was ik boos over, ik wilde laten zien dat ik het allemaal zelf kon. Kwetsbaar-zijn vond ik voor zwakkelingen. Nu weet ik dat het omgekeerde waar is: juist door je kwetsbaar op te stellen toon je kracht. Dat is echt een ontdekking. Sinds ik eerlijk ben over wat ik denk en voel, lukt het me om veel meer mensen te bereiken. Dat voelt als een cadeau.”
Jeetje… wat pakt ze me met haar woorden, die Hadewych, ze maakt me nieuwsgierig naar haar persoon. Wanneer ze ’s avonds, samen met Mike Boddé haar vertolking van ‘Der Wegweiser’ van Schubert laat overvloeien naar ‘With or without you’ van U2, springen de tranen in mijn ogen. Na de show steel ik een van haar vrije momenten, bedank haar voor haar medewerking aan dit NRSV benefiet en vertel haar hoe ik genoten heb van haar show én het artikel in het magazine ‘Red’. Oh jee, wat zal ze wel niet van me denken… iemand die in de theaterfoyer over kwetsbaarheid begint te lullen, denk ik tezelfdertijd.
Spannend en eervol vind ik het dat Hadewych, haar man Tibor en hun zoon Salvador voor een weekend onze gasten willen zijn. Op deze zonnige zondagmorgen plant Hadewych zonnebloemen in onze tuin. Liefdevol kijkt ze naar de struik die voor haar klaarstaat. Vertederend, hoe ze de bloemen bekijkt , hoe ze een verwelkte bloem met de nagels van haar duim en wijsvinger er tussenuit knijpt. Ze neemt de struik ter hand en plaatst de wortelklomp langs de muur van het Vierseizoenenhuisje in de aarde. Ik vraag haar of ze de zonnebloemen misschien zou willen opdragen aan de NRSV en de Rett meisjes. ‘Oh ja’ zegt Hadewych, ‘dat wil ik heel graag , ik wil jullie helpen, mocht ik iets voor jullie kunnen betekenen’. Haar antwoord overrompelt me. Ik geef haar de gieter om de aarde te wateren en vraag haar of ze dat meent… Wil ze in de toekomst meer doen voor de NRSV? Terwijl ze de aarde bij de zonnebloemen aanvult, bevestigt ze voor de tweede maal. Mijn gedachten schakelen razendsnel en ik vraag haar of ze ambassadrice voor de NRSV zou willen worden. En zo blijkt; het planten van de Hadewych zonnebloemen Mini’s, vol met mooie kleine bloemen (geen grote éénjarige bloemen die hoog naar de zon reiken, maar een struik, een vaste, blijvende plant), symboliseren vanaf vandaag Hadewych als ‘blijver’ als ambassadrice voor de NRSV. Na het planten gaan we in de zon aan de koffie met Limburgse vlaai. We spreken over Rett syndroom, Menina, moederschap, liefde, werk, gezinnen, onzekerheden, geitjes, etc. etc… Wat maak ik toch mooie dingen mee!
