MammaloeWagen

1988 was het jaar dat de maximum snelheid op de snelweg van 100 naar 120 km ging, het jaar dat de nationale voetbalploeg Europees kampioen werd,  maar ook het jaar dat Bas Versteeg en Anja Peters in het bijzijn van hun ouders in Los Angeles ‘Ja’ zeiden en het jaar dat  Jon van Eerd voor het eerst de podia van  de Nederlandse theaters besteeg. Ter gelegenheid van zijn 25-jarig theater jubileum verblijft  Jon tijdens de Limburg tour van zijn jubileumshow ‘Jon en de jongens’ enkele dagen in het  Vierseizoenenhuisje, samen met zijn tegenspelers Lone van Roosendaal en Arian Foppe. Mijn onzekere interesse in Jon gaat verder dan zijn alter ego Harrie Vermeulen in het theater,  John Hogendoorn in ‘Moeder ik wil bij de revue’, een Dubro reclame uit de vorige eeuw of zijn vertoning van Albin in de musical ‘La cage aux folles’. Maar mijn onzekerheid kan ik eigenlijk al meteen laten varen bij zijn aankomst. Ontspannen,  samen aan tafel wordt mijn interesse gevoed tijdens een mooi gesprek  waarin hij praat over persoonlijke zaken: zijn jeugdige ambities, hoe zijn ouders daar mee omgingen, het vak  en hoe de show doorgaat ondanks moeilijke tijden van rouw en verdriet …

De volgende avond, tijdens het bijwonen van ‘Jon en de jongens’ in zijn geboortestad Maastricht, realiseer ik me dat we tijdens ons souper een eerlijke verdieping mochten horen van de zaken die hem bezighouden en hem vormden, en waarover hij ook vertelt in zijn show. De volgende dag was de eer aan Jon voor het planten van zijn 25-jaar-NOTEN-op-zijn-zang-BOOM op ons erf. Terwijl ik met Jon naar de Mammaloewagen in het weiland loop, vraag ik me af waarom ik toch zo zenuwachtig was om hem te ontmoeten. Hij geeft me zijn tijd, zijn aandacht  en stelt uitgebreid vragen over onze dochter Menina en het Rett syndroom. Jon lacht om de naam van zijn boom en zegt dat hij met liefde deze notenboom zal planten. Schop, aarde, de gieter met water, alles met veel zorg en humor voor deze boom bij de Gaard. Enkele weken later mogen we de TV-opnames voor de Jon van Eerd muziekspecial van omroep Max in Hilversum bijwonen en tijdens zijn optreden, in het bijzijn van zijn liefste Ton, zijn broer en familie, valt voor mij het kwartje… Ondanks  het advies van zijn ouders om toch maar ‘een echte studie’ te gaan doen, bleef Jon dromen… én leeft zijn droom, op en af de planken. Nu begrijp ik de woorden die hij me gaf als bijschrift bij zijn boom: ‘Als de wereld zo mooi was als hier. Dan hadden we niets te wensen. Maar dromen is altijd goed. Dus dat moeten we dan ook doen.’ Terwijl Jon in Hilversum ‘ik ben wat ik ben’ zingt, worden mijn gedachten tranen en weet ik: vanaf vandaag noem ik zijn boom de 25-jaar-NOTEN-op-zijn-zang-DROOM-BOOM.

Anja Versteeg (zonder h)-Peters (met één e), Buitengoed de Gaard (met een d)

‘Weet je Annie, een President zou eigenlijk vaker meisjes zoals jij om zich heen moeten hebben’. Raymond Kurvers, grote vriend van de Nederlandse Rett syndroom vereniging (NRSV), President Roosevelt in de musical Annie, sprak deze woorden tot het weesmeisje met een hartje van goud. Raymond en zijn collega’s Tony Neef (Oliver Warbucks), Gerrie van der Klei (Miss Hannigan), Maike Boerdam (Grace) en Joey Schalker (Rooster Hannigan) speelden de musical Annie tijdens drie uitverkochte voorstellingen in de Oranjerie in Roermond. Zij namen zaterdagmiddag 8 december ruim de tijd om bij drie ‘Annie’s’, Rett-meisjes met hartjes van goud, te zijn en zich te informeren over leven met Rett syndroom.

Het Rett Syndroom is een aandoening die alleen bij meisjes voorkomt. In Nederland zijn ruim 200 meisjes met dit syndroom bekend. Rett-meisjes worden ogenschijnlijk gezond geboren en maken een normale ontwikkeling door tot de leeftijd van 6 tot 18 maanden. Na deze leeftijd stagneert de ontwikkeling en wordt het meisje geleidelijk aan zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt.

Zoals het een echte President waardig is, ontstak Raymond officieel de kerstverlichting in de Annie-Rett-kerstboom op een sneeuwwit Buitengoed de Gaard in het Limburgse Heythuysen. Zijn collega’s toonden hun betrokkenheid door het versieren van de boom met NRSV-kersthartjes en hun aandacht voor de Rett-meisjes.

Tony Neef: ‘ik Rett graag als ik kan en dat kan nu!!’ Ik vond het bijzonder en aangrijpend en stond compleet perplex van de positiviteit die de Rett families uitstraalden.

Gerrie van der Klei: ‘ik heb bewondering voor jullie prachtige werk en hoop dat meer en meer collega’s jullie blijven steunen’.

Maike Boerdam ontpopte zich als een ware Rett-vriendin, terwijl ze knuffelde met Linde, Silke en Menina. ‘Wat een prachtige ontmoeting, jullie zijn top’! Zoals ze ’s avonds in de voorstelling met weesmeisje Annie zong, zo voelde het afscheid na het samenzijn met de Rett-families…

En ik lach… want morgen is morgen.  Ik leef voor die morgen, ze geeft me een nieuwe dag…

Elske DeWall? “Best Genôch”.

Vandaag kreeg ik via haar moeder de link naar de nieuwste song ‘I believe’ van Elske DeWall. Met haar indrukwekkende mooie zang heeft ze mijn volledige aandacht. Ze brengt akoestisch en lieflijk een  meeslepend zacht gevoel teweeg. Haar pianominnende handen glijden over de zwart-witte toetsen. Haar handen, haar trouwring, het kleine pinkringetje met groen steentje, de ring om haar duim en het fragiele armbandje… Ik klik naar de foto’s die ik enkele weken geleden maakte; de dag dat Elske, samen met haar man Sietse Huisman, Buitengoed de Gaard bezocht. Díe handen… de rechter met trouwring, het kleine pinkringetje met het steentje zo groen als haar ogen en de brede duimring. Boven haar linkerhand hangt het lieve armbandje… Díe handen plaatsten in ons weiland de graspollen terug om zo de aarde rondom Elskes  Ster-magnolia safe and sound toe te dekken. Deze Ster-magnolia die zij in het bijzijn van Sietse en trouwe viervoeter Bouke met haar eigen woorden:

‘The rain may fall, and I will stand on the ground. The storm will rage, but I know that birds will sing, and I will stand on the ground’

plantte en daarna opdroeg aan de Rett meisjes en de Nederlandse Rett syndroom vereniging, deze Ster-Magnolia zal bloeiend wit stralen tussen het groen. Ik geloof dat Elske ons in de toekomst nog veel liefde zal serveren. Als rijzende ster in haar muzikale carrière met de Rett meisjes als sterretjes in haar hart.

Elske DeWall? “Best Genôch”!

31 kaarsjes, blies Suzan Seegers uit, dit weekend, ter ere van haar verjaardag, bij Buitengoed de Gaard.

Elluf… de gek zelluf… denk ik wanneer ik bij Frank, mijn meedenk tuinman, zijn laatste voorraad Lavendel voor Ellen Evers ophaal. Tijdens een half jaar contact via Facebook, berichten, sms en telefoon kreeg ik wel eens de indruk met een prettig gestoord iemand te maken te hebben… Tijdens haar verblijf met collega/vriendin Yvonne Valkenburg in de Mammaloewagen leren we Ellen kennen als iemand die honderduit vertelt over de wereld van musical, theater, the business en de verbouwing van haar keuken, maar ook alles wil weten over onze bijzondere boompjes en struiken, vakantiehuizen en Rett syndroom. Trots voel ik me wanneer ik haar ’s avonds tijdens de voorstelling  ‘de Jantjes’  de rol van tante Piet, uitbaatster van een PIETschoon logement/hotel zie spelen en weet dat later op de avond een van onze bedden voor haar gespreid is. Ellen-lang zal de Lavendel die zij hier voor ons plant niet worden, maar we zullen ons best doen de Lavendel uit te laten groeien tot een weelderig, geurende, paarse bloemenpracht. Ik zal in ieder geval, iedere keer wanneer ik de Lavendel passeer, met heel veel plezier terug denken aan haar grappen, grollen en gekke bekkentrekkerij tijdens het planten van de elf potten Lavendel… Elluf… de gek zelluf…

Ook Huub Stapel zet zich met boomplant in voor Rett:

‘De volle bloesems lijken wel ogen die spreken, net zoals de Rett meisjes…’

Na onder ander Willeke Alberti, Bartho Braat en Lone van Roosendaal zet ook Huub Stapel zich in om meer aandacht te vestigen op Rett, een ernstige aandoening die alleen meisjes treft. Op 22 september a.s. plant hij een boom met roze bloesems op Buitengoed de Gaard in het Limburgse Heythuysen. ‘Het wordt een roze bloesem boom. De volle bloesems lijken wel ogen, ogen die spreken, net zoals de Rett meisjes’ vertelt initiatiefneemster Anja Versteeg-Peters, zelf moeder van Rett-dochter Menina.

 Het Rett- syndroom wordt een in Nederland steeds meer bekende aandoening en komt  alleen bij meisjes voor. Nederland telt op dit moment ruim 200 meisjes met dit syndroom, maar vrijwel zeker moeten er nog een paar honderd meisjes en vrouwen zijn waarbij de diagnose nooit goed is gesteld. Rett-meisjes worden ogenschijnlijk gezond geboren en maken een normale ontwikkeling door tot de leeftijd van 6 tot 18 maanden. Na deze leeftijd stagneert de ontwikkeling en wordt het meisje geleidelijk aan zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt. In bijna alle gevallen verliezen deze meisjes de spraak en het loopvermogen. Ook hun verstandelijke ontwikkeling blijft achter. Naarmate de kinderen ouder worden krijgen ze vaak last van ademhalingsproblemen, epilepsie en scoliose (vergroeiing van de rug). Rett-meisjes en –vrouwen zijn dus levenslang volledig afhankelijk van hun ouders, verzorgers en medici.

Communicatie als thema

De Nederlandse Rett Syndroom Vereniging (NRSV) is inmiddels al enkele jaren actief om meer aandacht voor Rett te vragen. Er is nog veel meer onderzoek naar de oorzaak van Rett en vooral de juiste behandelvormen voor de meisjes nodig. Voor de 2^e keer organiseert de Rett Vereniging een symposium om ouders en zorgverleners met elkaar in contact te brengen. Het thema van dit 2^e symposium, dat op vrijdag 28 september plaatsvindt, is communicatie. Anja Versteeg: ‘Juist dat thema was voor ons als Rett bestuur aanleiding om Huub Stapel te benaderen. Huub staat op dit moment met veel succes opnieuw in de theaters met zijn voorstelling Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus. Een voorstelling die veel rond communicatie draait. We zijn heel erg blij dat hij als Limburger, een boom in Limburgse aarde doet wortelen voor de NRSV om zijn betrokkenheid bij de Rett meisjes te tonen.’

Buitengoed de Gaard is een kleinschalige gastvrije plattelandsonderneming die zich specialiseert in verblijf/vakantie met een bijzonder karakter. Regelmatig is er bezoek van bekende gasten als Isa Hoes, Angela Groothuizen die graag een nieuwe aanplant in de ‘Orchard of fame’ doen. Rett syndroom loopt als een rode draad door het leven van gastheer en gastvrouw Bas en Anja Versteeg-Peters net zoals bij al die andere ouders met een Rett-dochter.

‘Ik hou zo van het leven’ is de positieve uitstraling die zo eigen is voor Isa Hoes. De symbolische drie-eenheid met haar kinderen in de vorm van bijzondere struiken in de ‘ Orchard of fame’ bij Buitengoed de Gaard wordt vanavond dan ook gecompleteerd door de Hortens-ISA ‘joie de vivre’, een mooie lichtroze bloem die weelderig bloeit. Isa heeft er zin in; ze neemt de grote hortensia uit de pot en zet haar in het daarvoor gemaakte gat in het terras van de Mammaloewagen. Dochter Vlinder kruipt er als een spinnetje bij om maar niets te hoeven missen van hetgeen haar moeder doet. Merlijn kijkt met gevouwen handen op een afstandje toe. Eerst met een schop, dan met haar handen vult Isa de grond bij de hortensia aan en laat het geheel zakken door het water uit de gieter. Trots en liefde voor het leven voel ik bij Isa tijdens het planten van haar Hortens-ISA. Mocht de plant in de toekomst een keer haar kopje laten hangen dan zullen wij haar voorzien van het nodige water, de liefde en de warmte om haar weer bloeiend rechtop te laten staan.

Wit, koos Vlinder als kleur voor de vlinderstruik die ze vanavond bij Buitengoed de Gaard plant. Wit, symbool voor schoonheid en reinheid, maar deze vlinderstruik symboliseert zoveel meer. Wit, lijken wel Vlinders haren, achterovergebonden in een staartje en vastgehouden door het zonnebrilletje op haar bolletje. Witte, hoogblonde haren en lichte ogen… Mijn gedachten dwalen even af naar Antonie Kamerling, haar vader, voor wie we als eerbetoon deze vlinderstruik door zijn dochter laten planten… Wit is de tule versiering rondom de bloempot waaruit moeder Isa Hoes de vlinderstruik haalt zodat dit kleine meisje haar struik beschermd tussen éénjarig ridderspoor, kan gaan laten wortelen, met hier en daar een beetje hulp van mamma. Wit is het vogelhuisje in de vorm van een vlinder dat als stille getuige meekijkt hoe Vlinder met de grote schop de aarde rondom de vlinderstruik beweegt. Wit zijn de lieve geitjes die in het kinderboerderijtje heel dichtbij deze bijzondere aanplant in onze ‘Orchard of fame’ wonen. Rood is het kleine gietertje dat Vlinder gebruikt om haar vlinderstruik liefdevol te bewateren. Rood is de kleur van ons hart; de warmte die wij het gezin Kamerling-Hoes toedragen en de trots dat zij ons het dagelijks plezier van deze plant in onze tuin gunnen. Alle kleuren van de regenboog, zijn hopelijk de vele vlinders die hier altijd heel erg welkom zullen zijn op en rondom Vlinders vlinderstruik.

Betoverend, zijn prachtige lange wimpers, zijn donkerbruine ogen. Betoverend is de blik die ik zie terwijl ik tegenover Merlijn Kamerling aan tafel zit en we met z’n allen allerlei lekkers van de barbeque  eten. Na zijn eerste nacht in de Mammaloewagen gaf Merlijn vanochtend al aan ‘hier wel te kunnen wennen’, en toen moest de dag van spelen, fikkie stoken en lekker badderen in de warme hot-tub eigenlijk nog beginnen. Vanavond, na de maaltijd, gaan we struiken met een bijzondere betekenis in onze ´Orchard of fame´ planten en Merlijn wil graag als eerste aan het werk. Een beetje onwennig gietert hij water in het gat dat klaarligt in een perk dichtbij de Pipowagendeluxe. Moeder Isa Hoes helpt met het losmaken van de toverhazelaar in de pot. Dan neemt Merlijn zijn hazelaar en zet de struik netjes in de grond en schept er verschillende lagen zand bij om het gat weer  dicht te maken. Water uit de grote gieter doet de rest en Merlijns toverhazelaar is geaard. Deze toverstruik zal tijdens de winterperiodes rijkelijk bloeien en geuren en is dan ook geplant op een plek waar we vaak langs zullen lopen. We hopen dat Merlijns hazelaar groot en sterk zal groeien door aandacht, water,  zonlicht, warmte, liefde en wie weet, een beetje toverkracht…

“Koekeloeriekoe, ik dans, ik spring, want ik ben blij”, galmt het deze dagen door de Mammaloewagen… Janine van Wely sprak deze woorden, vroeger,  in haar rol van Plom, de zus van Pipo de clown, een door de kinderen zeer geliefd personage. Janine is samen met haar  dochter Marieline en schoonzoon Wim  te gast in de Mammaloewagen.  Enkele dagen zijn we samen, in gedachten  bij Pipo, Mammaloe, Plom, Klukkluk, de Dikke Deur, Wim Meuldijk en anderen. Het voelt rijk getuige te mogen zijn van de anekdotes en vertellingen rondom haar leven ten tijde van de opnames van de TV-series en -films in de jaren zeventig van de vorige eeuw.  In Janines verhalen reizen we van Nederland naar landen zoals Marokko, Spanje en Noorwegen, hier en daar aangevuld met herinneringen van Marieline, die destijds als jong meisje, het Pipo-leven  jarenlang van dichtbij leefde. Janine en Marieline hebben prachtige roze hortensia’s meegebracht, waarvan er één al snel ‘Blommetje van Plommetje’ heet. Deze hortensia plant Janine met liefde bij de Mammaloewagen als aanvulling in onze ‘Orchard of Fame’.  Na het planten komt het echte Mammaloe-gevoel bij Janine boven en stelt ze voor de hangende bloemen in de plantenbakken aan de grote Pipowagen te wateren en verzorgen. Éénmalig speelde Janine de rol van Mammaloe in de  TV serie ‘Pipo op Bizarra’ (1972)  en stilletjes ben ik heel trots dat deze Mammaloe nu zorg draagt voor onze bloemen en de nieuwe  hortensia. “Koekeloeriekoe, ik dans, ik spring want ik ben blij; ik heb er een  mooie ‘Plom-blom’ bij!!”

Volgens een radioprogramma op 3 FM staat ze in de top drie van personen waarmee de gemiddelde Nederlander graag wel eens  op het  terras zou willen zitten… Vandaag is die eer aan ons… Op ons eigen terras voor de Pipowagendeluxe nuttigen we gezellig een kop koffie en een stuk Limburgse kersenvlaai met ‘The Coach of Holland’, ook wel  ‘de moeder van de Voice Kids’ genoemd , maar bovenal maakster van tv-programma’s en theaterprojecten, muzikale duizendpoot Angela Groothuizen. Groot is onze trots haar als onze gast te mogen ontvangen voor het planten van een, door haar zelf gekozen boomsoort, magnolia, in onze Orchard of Fame. Een magnolia zoals bezongen op haar nieuwste album ‘Ik verdedig’.  Angela vertelt liefdevol over haar naaste familie wanneer ik informeer naar ‘het gemis als de magnolia bloeit’, zoals ze in dit prachtige melancholieke lied bezingt.  In gedachten ben ik bij mijn vader die altijd zo trots door deze Gaard kon wandelen en op en top kon genieten als de grote magnolia bloeide. De onrust die van hem bezit nam wanneer er nachtvorst op komst was en de wit roze bloesem daardoor bruin zou kunnen uitslaan. De magnolia die hij in de jaren zeventig met zijn vrouw, mijn moeder plantte, en waarvan hij de bloei veel te veel jaren alleen moest bewonderen.  Ik begrijp waar Angela het over heeft…  Angela maakt kennis met onze zoons en ze maakt een praatje met onze dochter, voordat we met z’n allen naar de plek langs de oprit lopen voor het grote plantwerk vandaag. De grote magnoliaboom is zwaar en ik help Angela om haar uit de pot te halen en in het zwarte gat te plaatsen. Angela verschuift met de schop het zwarte zand totdat de magnolia stevig staat. Met een plens water uit de gieter laat ze  de aarde wat naar beneden zakken en we stampen nog wat aan. De magnolia zelf is niet blij met planten in de lente terwijl ze in bloei gaat komen, vertelt  Angela. We zullen onze uiterste best doen te zorgen dat het aan aandacht voor Angela’s magnolia niet ontbreekt.  En daar staat ze dan, trots, voor een foto samen met haar eigen boom bij Buitengoed de Gaard,  ‘The Magnolia of Holland’ of te wel de Magnolia d’Angela. We danken Angela voor haar tijd en vertrouwen en ze vraagt me mee te lopen naar haar auto. ‘Je krijgt een CD van me die je mooi zult vinden’…  Ze overhandigt me liefdevol haar CD uit 2008 ‘Melk en honing’ en herhaalt haar woorden, ‘je zult deze mooi vinden’. Luisterend naar de CD komt Angela met één van de mooie liedjes heel dicht bij me… Angela Groothuizen begrijpt waar ik het over heb…

foto’s: Antoine Bongers

 Tijdens haar minivakantie in de Pipowagensuperdeluxe ‘Mammaloe’ vertroetelt Lone van Roosendaal haar roos in ‘the Orchard of Fame’ van Buitengoed de Gaard. De volgende keer wanneer ze komt zorgen wij voor een mooie plaquette met haar afbeelding bij haar eigen roos. That’s a promiss!

Het hemelsblauwe shirt ,  de hemelsbrede glimlach van Rick en de prachtige strakke hemel boven ons maakt vandaag, de nationale boomfeestdag, het ideale moment voor het planten van een hemelboom. Twéé Engelkes staan vandaag aan de voet van een lange smalle stam die hoog de hemel in kijkt. Aan Rick Engelkes de eer deze boom een plek in het weiland van Buitengoed de Gaard te geven. Aan het andere Engelke de verantwoordelijkheid om over de nieuwe aanplant te blijven waken. Met twee van deze bescherm-engelkes gaat voor onze ‘Orchard of fame’ de hemel open…!

“Dan moet het eigenlijk een gemene boom zijn”, zegt Casper en ik kijk in een paar heel donkerbruine ogen. Die ogen zijn mij op het beeldscherm in de jaren dat hij de rol van slechterik Frits van Houten in de serie Goede Tijden Slechte Tijden speelde niet zo opgevallen en ook de wilde krullenbos boven deze ogen was in die tijd veel korter en rustiger.

Ik heb een afspraak met Muriël van Bohemen, de vrouw van Casper.  Ze zijn samen een weekend te gast om het Buitenleven-gevoel van Buitengoed de Gaard te beleven. Muriël en ik zijn het er over eens dat we niet voor een gemene boom willen gaan. Gezien de donkere looks en het Boheemse aspect in zijn naam is er een donkerbruin vermoeden dat Casper mogelijke gypsy/zigeuner voorouders heeft…  Namen van eventuele ‘gypsy’ bomen passeren de revue maar dan opeens zegt Casper dat hij een hazelaar wel bijzonder vindt. En zo plant Casper van Bohemen vandaag, onder toezicht van Muriël, de ‘Buitenleven’ Hazelaar. Een struik, grillig van vorm, “omdat het leven ook zijn grillen kent”, zo vertelt Casper, “en met blad zo donker als het bruin in zijn ogen”, zegt Anja. Een mooi samenzijn waarbij Casper de kluit in de grond laat zakken en Bas hier en daar assisteert met zand en grind. Trots is Casper dat zijn struik dicht bij de ‘Spiegelbeeld Rozen’ van voormalig collega Willeke Alberti staat. Zijn bezoek aan Buitengoed de Gaard is een verrassing voor ons, het planten van deze Hazelaar een verrassing voor hem. We zullen deze nieuwe aanwinst in onze ‘Orchard of fame’ koesteren en met liefde voor het buitenleven vertroetelen. We laten ons door het leven verrassen!

“Wat ben je lang en slank, je lijkt wel Mammaloe” zegt Marijke Bakker als ze de deur van haar boerderijwoning opent en mij welkom heet. “Jij bént Mammaloe en wat ben je klein” ziet ze me denken en vult meteen aan: “Ja , ik ben gekrompen, hé”? En inderdaad, de dame die ik van TV ken als Mammaloe, de vrouw van Pipo de Clown, Cor Witschge,  is een stuk kleiner dan dat we haar kennen van de populaire TV programma’s tussen 1966 en 1980. Haar stem is nog steeds gelijk aan die van de ‘vrouw met duizend krullen’, die door het publiek bestempeld werd als de enige echte Mammaloe. Ik schuif aan tafel en Marijke zorgt voor heerlijke pizza’s die we samen oppeuzelen. We verkennen elkaar een beetje. De Mammaloe in mij wil graag dichtbij de Mammaloe van geestelijk vader Wim Meuldijk zijn en dat mag van haar! Hoe bijzonder, realiseer ik me, dat deze dame een wildvreemde vrouw haar huis binnenhaalt voor een dag én nacht Mammaloe-gevoel.  Ze toont mij de gastenkamer waar ik de nacht mag doorbrengen. Nog nooit dronk ik kruidenthee zo zorgvuldig klaargemaakt van salie en tijm, geknipt uit haar eigen tuin. We nemen plaats in de woonkamer en Marijke vertelt en ik vertel. We raken niet uitgepraat over de (klein)kinderen, onze mannen, het Christendom, Rett syndroom, depressies, moeders, engelen en natuurlijk heel veel Pipo de Clown en Mammaloe. In haar verhalen reis ik van Amsterdam via Drenthe naar Bussum, Baarn, Spanje, Noorwegen, Aruba en andere plaatsen waar Pipo opnames plaats vonden. Mijn aanwezigheid maakt iets los bij Marijke… Haar wezen is niet Mammaloe maar Marijke en ze geniet NU volop van de oogst van haar leven met volle dagen van zorg, geloof, liefde en bezinning. Ze heeft Mammaloe al jaren geleden los gelaten maar met mij bij haar thuis kan ze nog verder afstand nemen van haar alter ego. Ze neemt me mee naar zolder en zoekt in oude koffers, duikelt Mammaloes nachtgewaad uit de aflevering ‘Pipo en de brooddief’ op en reikt het mij aan… “Nee”, zeg ik, “dat is voor je (klein)kinderen”, maar ze is vastbesloten. Ze geeft me haar overtollige Mammaloe-spullen mee! Ik ben er helemaal stil van. Terug in de kamer komen de plakboeken met 14 jaar Pipo de Clown (pers)foto’s, krantenartikelen, posters, brieven en herinneringen op tafel. Hoewel we ons voornemen op tijd naar bed te gaan wordt het later en later. De reden van mijn komst, een Mammaloe-spreuk van Marijke voor in de Mammaloe-wagen blijkt toch een zorg voor haar. Meerdere keren spreekt ze uit dat ze het moeilijk vindt iets passends voor Mammaloe én Marijke te schrijven. Gedurende de avond komen we, in gesprek,  heel dicht bij elkaar en rolt de volgende spreuk uit ons hart:

Vanuit mijn hart, Vanuit mijn liefde, Ik mag er ‘zijn’ en jij mag er ‘zijn’.

Met deze gedachte stap ik als ‘dochter Petra’ in het zorgvuldig opgemaakte voorverwarmde bed. Slapen, dat lukt nog niet zo snel, maar ik Geniet en Geniet! Na het ontbijt schrijft Marijke onze spreuk netjes op het houten hart en zijn  we nog steeds niet uitgepraat. Met tegenzin trek ik aan het einde van de ochtend mijn jas aan om huiswaarts te keren. Via het kronkelig zandpad van haar boerderij rijd ik weer terug naar het Zuiden, naar huis. Het is hoog in het Noorden begonnen… bezinning, loslaten, mét en door Marijke Bakker. Haar afscheidsgroet;  “Anja, laat jij je gouden hartje maar glanzen” neem ik als waardevolle geestelijke bagage mee…